„Inna ja” (2022, serial)

Baśniowa opowieść o tym, że często nie możemy zrozumieć siebie bez kontekstu swoich przodków. Traumy doświadczone przez przodków nie tylko wpływają bezpośrednio na następne pokolenie i zostają przekazane kolejnemu w zachowaniach i reakcjach emocjonalnych, ale rownież niczym niezneutralizowana trucizna nadal trwają we wspólnej przestrzeni, bardziej lub mniej zatruwając każdego w tym rodzinnym systemie. Doznany i nieprzepracowany ból przodków powoduje, że odczuwamy jego echa we własnym życiu. Próbując sobie z tym bólem poradzić, często odcinamy się od swoich korzeni, żeby zablokować przepływ tego cierpienia. Tylko że w ten sposób blokujemy też całą miłość płynącą wspólnym systemem korzeniowym; blokujemy połączenie siebie ze źródłem. Skazujemy się na izolację, głębokie poczucie samotności i przeciążenia w nadziei uniknięcia cierpienia. W rzeczywistości zamieniamy jeden rodzaj bólu na inny, nie pozwalając dotknąć i uleczyć się miłości.

Jak długo utożsamiamy miłość z cierpieniem, tak długo jesteśmy skazani na błądzenie. Tęsknota za bliskością pcha nas do innych, a kiedy doświadczamy od nich kolejnych zranień, wycofujemy się w samotność, i powtarzamy ten cykl bez końca. Dopiero kiedy uda nam się zobaczyć, że brak miłości pochodzi z doznanego bólu, zostajemy uwolnieni. Przestajemy przyciągać wzorce, schematy, osoby nazwane przez nasz umysł w dzieciństwie „miłością”, a zaczynamy przyciągać prawdziwą miłość, która nie ma nic wspólnego z cierpieniem. Pozbywamy się przymusu powtarzania cierpienia przodków, neutralizując ich ból i jego następstwa swoim zrozumieniem i współczuciem – miłością.

„Oddychaj” (serial, 2022)

Sądząc po ocenach, dla większości to nieudany dreszczowiec. Dla mnie to przepiękna metaforycznie opowieść o tym, jak mechanizmy obronne zabierają nam z życia to, co w nim najlepsze i doprowadzają nas do ściany, do walki o przeżycie; jak to, co dostaliśmy od opiekunów i to, co w sobie wykształciliśmy nie dostając tego, czego potrzebowaliśmy, prowadzi nas w tej wędrówce wgłąb siebie; jak umieramy wielokrotnie i wciąż wstajemy, żeby iść dalej; jak stare traumy rodzą nowe; jak te same uczucia spajają zupełnie różne obrazki; jak obejmując zrozumieniem siebie i innych i uwalniamy się od przeszłości i rodzimy się na nowo, dając życie nowemu.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak można przetłumaczyć czucie na obraz. Kwestia przeżycia fizycznego to tylko pretekst do pokazania jak walczymy o przetrwanie emocjonalne. Każda scena ma tu symboliczne znaczenie, każde wspomnienie łączy pozornie odrębne wątki, nawet logika umysłu oddana jest niesamowicie realnie. Dlatego każdy zobaczy w tym serialu tyle, ile potrafi. Ci, którzy unikają kontaktu ze sobą, po prostu się znudzą rozbudowaną warstwą metaforyczną. Ci, którzy odbyli wewnętrzną podróż w swoją przeszłość, żeby tworzyć inną przyszłość, połączą kropki i zobaczą to, niewidoczne dla innych. Czy może raczej poczują 🙂

„Skradzione serce” (serial, 2022)

Kiedy człowiek zabija kogoś dla jedzenia, nie mówi się, że kocha jedzenie, tylko że zrobil to, żeby przeżyć. Ale kiedy człowiek zabija kogoś dla innej osoby, mówi się, że to z miłości…

Kolumbijski serial, trzymający w napięciu thriller, choć trochę trąci telenowelą. Polecam, bo prowokuje ważne pytania i nie odpowiada na nie jednoznacznie, pokazując różne perspektywy – trzeba sięgnąć do własnego systemu wartości, żeby sobie na nie odpowiedzieć, a to uważam za sporą wartość. Zakres jest spory, bo dotyczy i relacji, i polityki, i metafizyki. Miłości, obsesji, uzależnienia, lojalności, emocji, pasji, rodziny, sumienia, zemsty, pieniędzy, interesów, władzy, medycyny…

„Rozdzielenie” (serial, 2022)

Teoretycznie jest to serial sf, ale tak naprawdę nie do końca… (odrobinkę spoileruję 🙂)

Tytułowe rozdzielenie mówi o odseparowaniu funkcjonowania danej osoby w pracy i poza nią, utworzeniu niejako dwóch osób, które nic o sobie nie wiedzą, żyją dwoma różnymi życiami, nie przenosząc problemów jednej sfery do drugiej. Niby pomysł szalony, ale pracując z ludźmi codziennie widzę, jak nasze umysły robią sobie automatyczne podziały, czyniąc z nas niemal osobowości wielorakie: dla jednych jesteśmy tacy, dla drugich inni, do pracy zakładamy garnitur czy białą bluzkę oraz obowiązkowo maskę (i nie mam tu na myśli maseczki 😉), w domu chodzimy w dresie i pozwalamy sobie wylewać na najbliższe nam osoby wszystko bez ograniczeń… W zasadzie większość z nas w obecnej rzeczywistości zachowuje się, jakby miała wszczepiony chip zapobiegający stykowi osobowości z pracy z osobowością rodzinną…

Podobnie samo miejsce pracy – niby futurystyczne, a wymagania bezsensowne – ale czy naprawdę w hierarchicznych instytucjach typu korporacja czy kościół wygląda to aż tak bardzo inaczej…? Bo ja mam wrażenie, że w tym serialu zmieniono tylko dekoracje i że opowiada on o tym, co jest…

Z terapeutycznej ciekawości (co się stanie, kiedy owe rozdzielone części zaczną się ze sobą stykać) nie mogę się doczekać sezonu drugiego 😁

„Bardzo dziki kraj” (serial, 2018)

Jest to sześcioodcinkowy serial dokumentalny o Osho. Dokumentalny w pełnym tego słowa znaczeniu, ponieważ nie ma tam żadnego narratora, są tylko materiały archiwalne i aktualne wywiady z uczestnikami tamtych zdarzeń. Nie ukrywam, że ogląda się to trudno – jakość nagrań z lat osiemdziesiątych pozostawia wiele do życzenia, a sam temat sprawy nie ułatwia. 

Dla kogoś, kto nie czytał książek Osho, to tylko opowieść o sekcie i jej guru. Dla tego, kto (jak ja) kilka przeczytał, to spore wyzwanie. Bo czytanie książek napisanych przez Osho jest jak podróż w kosmos, a oglądanie filmu o jego życiu i działalności jest jak wycieczka do slumsów. Aż chce się zapytać – jak to wszystko zmieściło się w jednym człowieku?!

Kiedy człowiek zna Prawdę, ale przyznaje, że nie potrafi jej wcielić w swoje życie, jest autentyczny. Nie stanowi przykładu, ale stanowi inspirację dla innych. Jak ktoś, kto wie, że można zdobyć niezwykły górski szczyt, ale sam nie potrafi i otwarcie się do tego przyznaje. Zaraża wtedy swoim marzeniem innych, staje się motywacją, wyzwaniem.

Kiedy człowiek zna Prawdę i ją stosuje w swoim życiu, staje się wzorem, ścieżką, przykładem, że coś jest możliwe. Jest jak przewodnik, który pokazuje, którędy można bezpiecznie i efektywnie wejść na szczyt. Pomaga innym.

Kiedy człowiek zna Prawdę, ale jej nie stosuje, jednocześnie twierdząc, że to robi, jest hipokrytą. Wprowadza innych w błąd, sprowadza ich na manowce. Twierdząc, że prowadzi ich na szczyt, prowadzi ich w przeciwnym kierunku. Tak właśnie funkcjonował Osho: głosił równość, a stosował hierarchię; głosił wolność, ale uzależniał ludzi od siebie; głosił pokój, ale stosował przemoc jako środek do celu. Głosił duchową niezależność każdej osoby, ale stworzył bezrefleksyjny tłum, którym kierował według własnej woli, nie tylko za pomocą słów, ale i substancji psychoaktywnych. 

Osho znał Prawdę, która prowadzi do szczęścia. Ale przyjął ten duchowy dar tylko intelektualnie. Jego emocjonalność i fizyczność pozostały dla tego daru zablokowane. Dlatego jego książki sprzedają się nadal, ale on sam poważnie chorował i zmarł w wieku zaledwie 59 lat, a wszystkich, których dotknął, zaraził emocjonalną traumą, z której niektórzy wyzwalali się przez lata, inni trwają w niej nadal.

Jedni widzieli w nim tę część, która została dotknięta Oświeceniem i tak ich to oślepiło, że nie widzieli tej drugiej, stał się dla nich bezwzględnym autorytetem, guru. Inni zobaczyli tę drugą i już nie byli w stanie zobaczyć tej pierwszej – dla nich był zwyczajnym oszustem, niebezpiecznym, przemocowym liderem zahipnotyzowanego tłumu.

Tak naprawdę był jednym i drugim – człowiekiem, który rozumiał Prawdę, ale nie miał dość siły, żeby za nią podążyć; wybrał głos ego, który jak każdy pasożyt najpierw nakarmił siebie, a potem zabił swojego nosiciela.

„Truman Show” (1998) i „Kim jest Anna?” (serial, 2022)

„Truman Show” opowiada o człowieku, który zorientował się, że bierze udział w grze, i z tej gry zrezygnował, odzyskując wolność.

W serialu „Kim jest Anna?” w udawanie grają wszyscy, ale nawet kiedy sobie to uświadamiają, zamiast wolności wybierają korzyści wynikające z podporządkowanie się zasadom gry.

To nie system czy okoliczności decydują o naszych wyborach, ale to, w jakim stopniu utożsamiamy się ze swoim ego i jego kuszącymi obrazkami, scenariuszami i etykietkami, a w jakim stopniu ze swoim prawdziwym ja i jego naturalnym dążeniem do niezależności, radości, samorealizacji. Czasem własne iluzje są nam bliższe niż rzeczywistość do tego stopnia, że w obronie swojej bajki jesteśmy w stanie pójść do więzienia – dosłownie lub metaforycznie.

„Wąż” (serial 2021)

Kiedy ktoś nas wyróżnia, traktuje inaczej, lepiej niż innych, niekoniecznie musi to znaczyć, że dostrzegł naszą wyjątkowość. Może to też znaczyć, że nas w danym momencie potrzebuje do swoich celów i dlatego dba o tę relację bardziej niż o inne.

Dlatego warto obserwować, jak koś traktuje innych ludzi. Istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że wcześniej czy później zostaniemy potraktowani w taki sam sposób. Bo nie zależy to tylko od tego, kim jesteśmy, ale i od tego, kim jest ta druga osoba, jak myśli o ludziach w ogóle – czy inni są dla niej partnerami czy pionkami we własnej grze.

„Sprzątaczka” (2021)

Serial niesamowity pod każdym względem. 

Realistyczny w warstwie fabularnej, przez co (jak wcześniej książka) budzi gorące dyskusje społeczne. 

Tak powalająco autentyczny w warstwie psychologicznej, że można by zrobić na jego podstawie wykład o mechanizmach rządzących ludzkim zachowaniem. 

Plus genialnie zagrany, szczególnie przez duet córki i matki (notabene i na ekranie, i w życiu). 

Polecam bardzo.

„Słudzy króla Midasa” (serial 2020)

Ci, którzy lubią nieprzewidywalną fabułę, będą usatysfakcjonowani. Dla tych, którzy lubią patrzeć głębiej i zrozumieją przesłanie, to rewelacyjny wyzwalacz do refleksji i dyskusji. Często wierzymy, że jesteśmy tacy czy inni, że są wartości, dla których jesteśmy w stanie się (coś, kogoś) poświęcić. A jak jest naprawdę? Nie dowiemy się, jaka jest hierarchia naszych wartości, dopóki nie zostaniemy postawieni w sytuacji realnego wyboru między nimi. Każdy z bohaterów tego miniserialu opartego luźno na opowiadaniu Jacka Londona staje w obliczu takiego testu.