Tak jak depresja jest utratą nadziei na bliskość z drugim człowiekiem, tak przemoc jest zaburzonym sposobem poszukiwania tej bliskości. To zaburzenie powstaje wtedy, kiedy umysł dziecka uznaje przemoc jako wzorzec w relacji między rodzicami (widzi ją i naśladuje), albo kiedy dostaje na nią przyzwolenie (rodzic usprawiedliwia agresję dziecka, ustępuje jej, nagradza swoją uwagą). 

Każdy z nas tak samo pragnie bliskości i porozumienia z drugim człowiekiem. Jeśli jesteśmy w kontakcie ze swoimi prawdziwymi uczuciami, szybko się uczymy, że odczuwamy radość zarówno z dostawania wsparcia od innych, jak i z dawania go innym, i że równowaga pomiędzy nimi rodzi bliskość, poczucie bezpieczeństwa i przynależności, bycia częścią większej całości.

Kiedy jednak w relacji między rodzicami dominuje jakaś forma przemocy (np. fizycznej, finansowej, emocjonalnej), nie są oni w stanie dać takiego doświadczenia swojemu dziecku. A ono kopiuje to, co zna, i nie będzie potrafiło zachować się inaczej dopóki jego własne negatywne emocje nie doprowadzą go do uświadomienia sobie swojego schematu i przeciwstawienia się mu.

Bywa też tak, że rodzice nie są wzorcem relacji przemocowej, ale nie radzą sobie z agresywnymi zachowaniami dziecka, ulegając mu, usprawiedliwiając, nagradzając swoim zainteresowaniem, pozwalając siebie krzywdzić. Dziecko przyjmuje wtedy takie wypaczone granice za standard – gryzie „z miłości”, bije, żeby zdobyć uwagę, zachowuje się agresywnie, żeby wymusić coś dla siebie. Zachowuje się tak, bo pragnie bliskości, a nie potrafi jej stworzyć ze względu na zaburzony sposób myślenia o sobie i innych („ja>inni”); wierzy, że bliskość można jedynie wymusić.

W obu przypadkach (które często w praktyce występują łącznie w postaci przemocowego ojca i ustępującej matki) dziecko dostaje taki zestaw przekonań, który skazuje je na brak porozumienia z innymi, poczucie izolacji i poczucie braku miłości. 
Wbrew pozorom przemoc nie jest przejawem siły, jest oznaką słabości, bezsilności w próbach zbliżenia się do innych.