Ostrzeżenie: poniższy tekst można uznać za spoiler (może zepsuć przyjemność oglądania filmu po raz pierwszy).

Kiedy doświadczamy traumy, emocje zostają zamknięte niczym w pudełku. Umysł „otorbia” je, izolując cały powiązany z nimi obszar. Mniejszy lub większy – czasem po wypadku nie potrafimy ponownie wsiąść do samochodu, a czasem na skutek zbyt bolesnych doświadczeń dochodzi do rozszczepienia osobowości lub zmiany całej tożsamości. Gdy jedna część staje się „martwa”, pozostała zostaje zasilona w dwójnasób, jak przy każdej kompensacji. Może przekraczać granice, może stać się „genialna”, może inspirować innych. Ale dla swojego właściciela jest jedynie mechanizmem obronnym, zastępnikiem prawdziwego pełnego „ja”, życiem warunkowym. Jest jak granie roli na scenie, za którą otrzymuje się wielki aplauz, ale nie można poczuć satysfakcji, bo nigdy nie przestaje się być graną postacią – albo przestaje się istnieć.

Kiedy umysł uzna emocje za zagrażające przetrwaniu, dzieli się na dwie tożsamości, dwa równoległe światy. Jeden jest jak przerażające więzienie bez wyjścia, drugi jak piękny sen o wszechmocy. Życie w jednym z nich ze świadomością istnienia tego drugiego tworzy stały niepokój, lęk, cierpienie. Ukojenie może przynieść jedynie ponowne połączenie ich w jedną autentyczną rzeczywistość. Jedynym, ale koniecznym warunkiem tego procesu jest odtworzenie, uznanie i zaakceptowanie tych emocji, które spowodowały rozdział „ja”. To z kolei jest możliwe wtedy, kiedy wiara w miłość jest większa niż doświadczony lęk przed jej utratą.

Lęk jest sprawcą dysfunkcji umysłu, który zmienia metabolizm. Leki mogą w jakimś stopniu przywrócić właściwy metabolizm (znieść objawy), ale nie mogą przywrócić wiary w miłość, która uzdrawia. To lekarstwo możemy wytworzyć tylko sami dla siebie.