Czy bycie uczciwym człowiekiem a mówienie prawdy to to samo?

Wbrew pozorom niekoniecznie. Nie każdy człowiek mówiący prawdę robi to z uczciwości, czasami jest to świetny sposób na „wygarnięcie” komuś co się o nim myśli, na zemstę, na odwet, na poczucie się kimś lepszym. Wtedy prawda staje się śmiercionośną bronią. I nie każdy człowiek, który skłamie, staje się przez to nieuczciwy – bo czasami kłamstwo może uratować komuś życie, paradoksalnie może pozwolić stać się zadość sprawiedliwości. To nie prawda czy kłamstwo decydują, czy człowiek jest uczciwy, dobry, przyzwoity, w porządku – tylko intencja, z której pochodzą jego słowa.

Prawda nie definiuje miłości, tak jak nie definiuje jej nic innego – żadne słowo, gest, zachowanie – poza zamiarem, intencją, z jakiej one pochodzą. Ludzie, którzy zostali wychowani „na uczciwych ludzi”, albo na siłę starają się być uczciwi, żeby „odczarować” to, czego doświadczyli w rodzinnym domu, tkwią w schemacie. Wierzą, że należy dawać chleb biednym nawet wtedy, kiedy oni tym chlebem w nich rzucają; że należy wspierać potrzebujacych nawet wtedy, kiedy widzą, że są naciągani na zakup używek; że należy się otwierać przed innymi, żeby ich zainspirować, nawet kiedy widzą, że są wykorzystywani, okłamywani, manipulowani. W skrócie – wierzą, że należy być miłym dla lwa, to lew ich nie zje. Prawda jest taka, że lew nie ich nie zje, póki nie jest głodny, a kiedy zgłodnieje, niczyja uczciwość go nie powstrzyma.

Schematy powodują, że nie widzimy rzeczywistości takiej, jaka jest; widzimy ją taką, jaką chcielibyśmy, żeby była. Wtedy uczciwość/dobroć/sprawiedliwość prowadzi do samozniszczenia, nie do miłości.