Próbujemy z całych sił sprawić, żeby życie stało się łatwiejsze, myśląc, że to nas uszczęśliwi.
Gotowanie zabiera za dużo czasu i jest pracochłonne, więc jemy byle co byle gdzie – ale to sprawia, że chorujemy.
Wybieramy przypadkowy seks zamiast związków, żeby uniknąć zaangażowania i wysiłku – ale to sprawia, że czujemy się samotni.
Unikamy ruchu, używamy samochodów, żeby oszczędzić czas i siły – ale to sprawia, że stajemy się zniedołężniali w młodym wieku.
Spędzamy zaoszczędzony czas przed telewizorem lub komputerem, bo to łatwiejsze niż utrzymywanie i pielęgnowanie relacji z ludźmi – ale to sprawia, że stajemy się bezradni w sytuacjach społecznych.
Sięgamy po alkohol albo narkotyki żeby się zrelaksować, bo to prostsze niż posiadanie pasji czy jakiegoś hobby – ale to sprawia, że stajemy się uzależnieni.
Czy na pewno łatwe życie nas uszczęśliwia, czy po prostu sprawia, że stajemy się słabi fizycznie i psychicznie? Czy pogoń za optymalnymi warunkami do życia to pogoń za szczęściem czy samozniszczeniem?
Ku refleksji: https://ciekawe.org/?s=eksperyment+calhouna
NOTATKI Z ŻYCIA 
To wspaniałe o czym piszesz i rzeczywiście sami się wyniszczamy niby tym co miało nam ułatwić życie.
PolubieniePolubione przez 1 osoba
W sumie wychodzi na to, że niekoniecznie ,,ułatwianie” życia jest złe i nas niszczy, raczej sięganie po szybkie i łatwe do wdrożenia rozwiązania są złe. Tak naprawdę powinniśmy popatrzeć na to, co ,,ułatwiłoby” nam życie w dłuższym rozrachunku- czyli jak piszesz pielęgnowanie relacji, ćwiczenia, gotowanie wartościowych posiłków- te nawyki niekoniecznie są trudne, ale zdecydowanie nie są ”łatwymi rozwiązaniami”, które zemszczą się na nas za jakiś czas.
PolubieniePolubione przez 1 osoba