Równowaga jest kluczem do szczęśliwego życia – do samorozwoju i bycia w satysfakcjonujących relacjach z innymi.

Jest delikatna, łatwa do naruszenia, wymaga naszej czujności i ciągłej uwagi. Od równowagi wewnątrz jakiegoś drobnego obszaru, przez równowagę między obszarami wewnątrz siebie, do równowagi pomiędzy „Ja” i „Inni” – wszystkie są jak suwaki na konsoli, które dostajemy w losowym położeniu w procesie wychowania i socjalizacji, i które musimy ustawić w takim położeniu, żeby uzyskać harmonię i współbrzmienie sprawiające, że nasze życie zaczyna toczyć się w sposób naturalny, satysfakcjonujący, bez konfliktów i wysiłku.

Aby tak się stało, musimy obserwować siebie i swoje emocje, które informują nas o każdym przechyle, i reagować na najdrobniejsze szczegóły. Bo nie ma szczęścia bez równowagi między „Ja” i „Inni”, a tej równowagi nie ma, jeśli nie potrafimy złapać równowagi pomiędzy braniem i dawaniem; z kolei ta osiągalna jest kiedy równoważymy własne potrzeby fizyczne i emocjonalne bez forowania i lekceważenia żadnej z nich – a to staje się możliwe, jeśli pilnujemy równowagi między mówieniem i słuchaniem, między słuchaniem siebie i innych, między aktywnością i odpoczynkiem, pracą i relaksem, jedzeniem i ruchem… 

Odczuwalny stan równowagi jest sumą równowag we wszystkich możliwych obszarach – jeśli chociaż jedna z nich jest zachwiana, potrafi zachwiać całością i spowodować ogólny dyskomfort i poczucie niespełnienia.