Rodzaj i jakość relacji z rodzicami lub pierwszymi opiekunami decyduje o tym, jakie definicje miłości, bliskości i akceptacji zostają zapisane w naszych umysłach.

Postawa rodziców staje się wzorcem miłości – umysł zapisuje jako standard, czy miłość jest stała czy zmienna, życzliwa czy surowa, wspierająca czy wymagająca, nagradzająca czy karząca. Tak też powstaje indywidualne wyobrażenie Boga, siły wyższej.

Rodzaj bliskości, jaki oferują dziecku rodzice, staje się wzorcem w poszukiwaniach bliskości z innymi ludźmi. Czy polega na łączności fizycznej, intelektualnej, emocjonalnej czy duchowej; jak można ją kontrolować – zapracowaniem na nią, przekupieniem jej, udawaniem czegoś lub kogoś, zmuszeniem do opiekowania się sobą…? Przekonania na ten temat tworzą nasze relacje z innymi ludźmi.

Akceptacja okazywana dziecku przez rodziców staje się z kolei wzorcem dla tożsamości dziecka, dla jego obrazu siebie. Im bardziej rodzice obdarzają dziecko swoim zainteresowaniem i aprobatą wtedy, kiedy jest „właściwe” (grzeczne, ładne, mądre czy zabawne), a odrzucają wtedy, kiedy nie spełnia tych warunków, tym większy wewnętrzny podział i konflikt powstaje w obrazie „ja” u dziecka. Sprzeczne przekonania na swój temat sprawiają, że nadmiarowo rozwijamy jedną część siebie, a wstydzimy się innej, co staje się specyficznym filtrem zniekształcającym obraz rzeczywistości i wpływającym na wszystkie podejmowane decyzje.

Wzorce obrazu siebie, bliskości i miłości zapisane automatycznie w naszej podświadomości nie muszą definiować naszego życia na zawsze. Kiedy je sobie uświadomimy, możemy je zweryfikować zgodnie z własną wolą.