Pierwsze spotkanie z czymś nowym zostaje zapisane w umyśle dziecka jako wzorzec, standard. Pierwsza relacja z rodzicem czy opiekunem staje się standardem miłości i bliskości. Ten wzorzec będzie tworzył wszystkie inne relacje danej osoby – z Bogiem, partnerem, własnym dzieckiem i innymi ludźmi. To zapisane jednostkowe doświadczenie zostanie zgeneralizowane i będzie decydować, co znaczy dla kogoś miłość (czy krzywdzi, czy się poświęca, czy ustępuje, czy wymaga, czy wspiera, czy odrzuca, czy kontroluje) i jak tworzyć bliskość (fizycznie, intelektualnie, emocjonalnie czy duchowo).

Im bardziej rodzice starają się zapewnić dziecku dobrostan nie uwzględniając jego prawdziwych potrzeb i uczuć, tym silniej tworzy się u dziecka przekonanie, że miłość krzywdzi, a bliskość boli. Nie może ono w takiej sytuacji zanegować miłości rodziców, bo widzi ich starania, ale nie może również zaprzeczyć temu, co czuje. Tworzy się nieznośny wewnętrzny konflikt dążenie – unikanie: z jednej strony ku ludziom pcha je pragnienie miłości i bliskości, z drugiej odpycha lęk przed znanym cierpieniem, niezrozumieniem czy odrzuceniem.

Takie wewnętrznie sprzeczne przekonanie manifestuje się później we wszystkich relacjach – forma miłości znanej (lub wymarzonej) z dzieciństwa przyciąga jak magnes, budząc nadzieję, ale lęk przed zostaniem zranionym tworzy mechanizmy obronne (zachowania mające kontrolować cudzą akceptację, a w rzeczywistości blokujące autentyczność konieczną do stworzenia bliskości). W ten sposób przekonanie powstałe na skutek konkretnego doświadczenia, jednej relacji, determinuje wszystkie kolejne, powodując odtwarzanie wzorca na zasadzie samospełniającej się przepowiedni. Innymi słowy nieświadomie chcemy powtórzyć to, co znamy, ale poczuć się z tym inaczej, szczęśliwie. Dopóki jednak kopiujemy to, co dostaliśmy, dopóty wytwarzamy te same mieszane emocje. Jeśli chcemy doświadczać innych uczuć, musimy rozdzielić to, co w naszym pierwszym doświadczeniu było miłością (z czym czuliśmy się dobrze) od tego, co nią nie było (co budziło nasze negatywne emocje), czyli zastąpić wiarę w autorytet rodzicielski wiarą we własny wewnętrzny radar.

Materializuje się w naszym życiu to, w co wierzymy. Jeśli nie jesteśmy zadowoleni z tego, co mamy, musimy uświadomić sobie i zweryfikować własne przekonania.