Każdy z nas chce czuć się dobrze i stara się wybierać w życiu to, co sprawi, że będzie się tak czuł. To, że rzadko nam się to udaje, niekoniecznie wynika z niekorzystnych okoliczności albo winy innych ludzi. Zazwyczaj dzieje się tak, bo nieświadomie pozwalamy skojarzeniom naszego umysłu wybierać za nas. Zadaniem umysłu jest powodować za pomocą emocji, żeby pociągało nas to, co dla nas dobre, a odstraszało to, co niebezpieczne, dlatego od początku umysł na podstawie naszego doświadczenia tworzy skojarzenia na prostej zasadzie: źródło naszego bólu i przykrości zostaje oznaczone etykietą „unikać”, źródła naszych przyjemności dostają nalepkę „podążać za”. Co niekoniecznie odpowiada prawdzie, bo unikając bolesnej operacji narażamy się na śmierć, podobnie jak podążając za chwilową przyjemnością z używek.

Dlatego do zarządzania narzędziem jakim jest nasz umysł potrzebna jest świadomość – coś, co decyduje, które z zapisanych skojarzeń rzeczywiście nam służy, a które zapisy są przypadkowe i konieczne do skorygowania.

Umysł pracuje na pojedynczych reakcjach, na tym, co czujemy w danej chwili w odpowiedzi na konkretny bodziec. Świadomość bazuje na tym, jak się czujemy generalnie, uwzględnia także konsekwencje przyjemności i przykrości, i na tej całościowej podstawie określa to, co dla nas dobre.

Ten, kto ślepo goni za źródłami przyjemności zapisanymi przez swój umysł, nie znajdzie szczęścia, raczej wpadnie w uzależnienie od przyjemności, co trudno nazwać dobrostanem. Ten, kto przejmie kontrolę nad swoim umysłem, wybierając nie zdarzenie na podstawie skojarzenia, ale stan, w jakim będzie po tym zdarzeniu, świadomie kieruje się w stronę czucia się dobrze i coraz lepiej. Czasami oznacza to rezygnację z przyjemności, która przyniosłaby szkodliwe skutki, czasami oznacza to zgodę na dyskomfort, który przyniesie polepszenie stanu. Zawsze oznacza to globalnie lepsze samopoczucie, satysfakcję z własnych wyborów, wzrost poczucia własnej wartości.