Wymagamy od innych, żeby zaopiekowali się przestraszonym dzieckiem, które nosimy w sobie. Żeby inni zadbali o jego specyficzną wrażliwość. Ale inni tego nie zrobią – jedni go nie rozumieją, innych nie obchodzi, każdy zajęty jest szukaniem wsparcia dla własnego.

To my sami jesteśmy odpowiedzialni za swoje wewnętrzne przestraszone „dziecko”, to my je znamy. Nie możemy sprawić, żeby inni szanowali jego potrzeby, ale możemy podejmować takie decyzje, które pozwolą mu się poczuć kochanym i dorosnąć.