W moim przypadku przekonanie, że ludzie są dobrzy z natury to nie idealizm, czyli wiara w coś założonego, tylko realizm oparty na kontakcie z doświadczeniem. 

Widziałam ludzi, których gniew wyważał drzwi, ludzi celowo krzywdzących innych, ludzi krzywdzących innych w imię wyższego dobra, ludzi plujących jadem i ludzi zimnych jak kamień – ale nigdy nie spotkałam kogoś nieodwracalnie złego. Każda taka osoba przy bliższym kontakcie okazywała się jedynie głęboko skrzywdzonym człowiekiem, nie radzącym sobie ze swoimi emocjami, nie rozumiejącym siebie, rozpaczliwie i na oślep broniącym siebie przed mniej lub bardziej wyimaginowanym atakiem ze strony całego świata.

Zakochujemy się na widok kawałeczka czyjegoś pięknego emocjonalnego wnętrza, więc kiedy ma się możliwość być dopuszczonym do sposobu przeżywania setek ludzi, nie ma innego wyjścia jak zakochać się w ludziach generalnie.

Nie kochamy tylko wtedy, kiedy się boimy, a boimy się wtedy, kiedy nie rozumiemy, bo własny lęk przysłania nam wszystko inne.