Emocje informują nas o tym, jakie skojarzenia mamy zapisane w naszym umyśle, nie o tym, kim jesteśmy. Jeżeli utożsamiamy się z naszymi emocjami, to działamy pod ich wpływem jak pod wpływem alkoholu, pozwalamy im decydować, kim jesteśmy, i stajemy się nieprzewidywalni nawet dla samych siebie. 
A przecież jesteśmy czymś więcej niż zbiorem przypadkowych skojarzeń tworzących emocje w umyśle – jesteśmy świadomością ponad nimi. 
Jeżeli używamy świadomości do obserwowania, czytania swoich emocji, możemy nie pozwolić im decydować za siebie; możemy je zrozumieć i dzięki tej informacji wybrać zachowanie, które nam posłuży, które będzie zgodne z tym, kim chcemy być.
Traktowanie emocji jak doradców powoduje, że tracimy swoją tożsamość. Traktowanie emocji jak informatorów sprawia, że budujemy swoją tożsamość.

Są trzy sposoby reagowania na emocje, które się w nas pojawiają. Pierwszy to zignorowanie, stłumienie ich. Efektem będzie kumulowanie napięcia, które gdzieś w końcu eksploduje, raniąc odłamkami przypadkowych ludzi. Drugi to natychmiastowe ich wypuszczenie z siebie w takiej postaci, w jakiej się pojawiają. Efekt podobny, zalewamy nimi z impetem kogoś, kto jest z sytuacją powiązany, lecz w sposób tak nadmiarowy, że nie tylko tworzymy konflikt, ale po chwili samym nam wstyd, że daliśmy się tak ponieść. Trzeci i jedyny konstruktywny sposób obchodzenia się ze swoimi emocjami to nazwanie ich i próba zrozumienia skąd się wzięły, a dopiero potem reagowanie w świadomie wybrany sposób. 
Dwóch pierwszych sposobów uczymy się automatycznie w odpowiedzi na postawę naszych rodziców (wymagającą lub przyzwalającą), a ich wadą jest to, że wcześniej czy później przynoszą ze sobą spięcia z innymi i kolejne negatywne emocje. 
Trzeciego sposobu musimy nauczyć się sami, co wymaga treningu, ale też sprawia, że mamy lepsze relacje z innymi i lepsze zdanie o sobie, czyli generalnie lepsze samopoczucie – a czy nie o to w życiu chodzi?