Jeżeli opieramy swoją wartość na czymkolwiek, to coś staje się uzależnieniem. I jak przy każdym uzależnieniu sama myśl o braku tego czegoś wywołuje silny lęk. Jedynym lekarstwem jest udowodnienie sobie, że można bez tego żyć i nadal istnieć, i czuć się wartościowym. Bo prawdziwa wartość człowieka wynika z faktu, że jest człowiekiem, i nikim ani niczym więcej. 

Wszystko inne to ego, powodujące, że czujemy się lepsi lub gorsi od innych. Nie przyznamy głośno, że uważamy upośledzone dziecko za mniej warte niż zdrowe, starego człowieka za mniej wartego od młodego, wykształconego za lepszego od niewykształconego, bogatego za lepszego od biednego – ale chwalimy się urodą, zdrowiem, sukcesami, powodzeniem, młodością, wiedzą, pieniędzmi… Robimy z nich swoją wizytówkę, więcej, tworzymy z tego swoją tożsamość. 

A gdybyśmy to nagle stracili, to stracilibyśmy wartość jako ludzie?